Όσοι έχουν διαβάσει τα διηγήματα και τα μυθηστορήματα του Άρθουρ Κόναν Ντόιλ θα διαπιστώσουν τον οικείο τρόπο γραψίματος αλλά και κάποιες διαφορές. Εδώ ο Σέρλοκ Χόλμς είναι πιο... κινηματογραφικός (ο Horowitz ασχολείται άλλωστε εκτενώς με την συγγραφή τηλεοπτικών σεναρίων). Παίρνει στοιχεία από την διάσημη σειρά του Χολμς με τον Cumberbatch με την έννοια πως εμφανίζει χαρακτήρες που συνήθως απουσιάζαν από τις αυθεντικές ιστορίες, επιμένει στην περιγραφή του Μάικροφτ καθώς έρχεται σε πλήρη κανονικά αντίθεση με ό,τι τηλεπτικά είναι γνωστό, χρήση από φράσεις όπως "το παιχνίδι ξεκινά" και μετατρέπει την ιστορία σε περιπέτεια - στοιχείο που ο αυθεντικός Σέρλοκ κρατούσε σε μικρό μόνο βαθμό. Καταλαβαίνω την ανάγκη να έρθει η ιστορία λίγο πιο κοντά στο σήμερα αλλά η συνταγή του Χολμς παραμένει σίγουρα επιτυχημένη για κάποιο λόγο.Επίσης θα ήθελα να αναφέρω πως το μυθηστόρημα αυτό κατά τη γνώμη μου δεν είναι εφηβικό αν κι έτσι παρουσιάζεται.

Χάρηκα πάντως που μου δόθηκε η ευκαιρία να διαβάσω μια νέα ιστορία με πρωταγωνιστή του διάσημο ντεντέκτιβ. Ακόμα κι αν δεν έμεινα τελείως ικανοποιημένη και πολύ συχνά διαπίστωνα πως ο συγγραφές μόνο μιμείται τον Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόιλ, ήταν κάτι φρέσκο το οποίο αν και κατώτερο του αυθεντικού - διαβάστηκε ευχάριστα.